Les lluces de la ciudá
llíndienme cabo la mar
hasta la playa balera
onde'l carbón y l'arena
s'abracen una vez más.

El presente queda atrás,
presu del atapecer.
Pasen sieglos nun momentu,
y oigo, como nun llamentu,
la voz de la soledá.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde
vistida de sol y orbayu;
traes oro, y plata traes
a los fayeos de mayo.

Pente ñubes de robín
siento l'alma mineral,
trabayada en desengaños,
apagada como'l faro
d'una mar d'escoria gris.

Fatigáu del camín,
engurriáu pol bramar
d'innumerables hibiernos,
suaño los díes eternos,
espierto en nueches sin fin.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde
esllumando como'l rayu.
Risca l'alba d'esmeralda
pelos fayeos de mayo.

Pente calles de cristal
trona'l cantu del nordés
con palabres de poeta,
evocándeme una idea,
tresportándome al llugar

onde ñaguo por volver,
ente los montes del sur,
onde vuela'l sitiu mío.
Onde too tien sentíu.
Onde soi quien quiero ser.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde
endolcada nel to cantu.
Yá relluma la rosda
pelos fayeos de mayo.

Cuántes promeses traxeras
con aquella primavera,
y marcharon col verano.
Llevóme la vida entera
regresar a la to vera
y a los fayeos de mayo.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde
vistida de sol y orbayu.
Yá ye tiempu que descanse
so los fayeos de mayo.

Andarina, vienes tarde,
andarina, vienes tarde
esllumando como'l rayu.
Risca l'alba d'esmeralda
pelos fayeos de mayo.