Ik praatte me suf, dat was niet eens nodig.
Je wist wie ik was, je wist wat ik dacht.
Ik zag je terug, elk woord was overbodig.

Op jou had ik zol lang gewacht.
Nooit was een droom zoveel belovend.
Nooit had je zo mooi gezwegen als die dag.
Zomers vol hoop liep ik verloren.
Toen kwam de dooi, een ware zegen.
Als ik het seizoen kon kiezen.
En jij liep aan mijn zij.
Dan zou ik de tijd bevriezen.
De hemel was zo dichtbij.
Toen tussen jou en mij.
Je toonde de weg, het leek van zelfsprekend.
De regen hield op, daar zorgde jij voor.
De dag was perfect, de aarde mocht beven.
Je fluisterde in mijn oor.
Nooit was een droom.....