Je hebt mensen die nooit een fout maken bij het pianospelen.
Mijn pianoleraar was ook zo iemand.
Ik vroeg hem eens: "Hoe krijgt u dat toch voor elkaar om nooit een fout te maken bij het pianospelen?" "O", zei hij, "om eh, om n-nooit een f-f-fout te maken bij bij eh, bij het pianospelen, is eh, is eh, volgens mij een k-kwestie van eh, w-w-wanneer je maar eh, elk m-moment van de dag dat je vrij bent con-consequent oefent en je houdt dat lang genoeg vol d-dan wordt eh, d-d-dan wordt op den duur wordt eh, pi-pianospelen...
n-net zo ge-gemakkelijk als praten"
Hij zei een keer: "Deze deze etude heeft heeft Mozart Mozart geschreven geschreven in Baden Baden". Het rolde er in een keer uit.
Hij vervolgde: "En het is later op-opgedoken in Nederlands Gui-Gui,
Ne-Ne-Nederlands Gui, Nederlands Gui, Nee Nederlands Nederlands Gui, Neder-lands Gui"
Ik vroeg: "Wilt u Nederlands-Guinea zeggen?"
Hij zei: "Ja". Ik zei: "Daar komt u nooit Uit". "Zou je denken?"
"U komt er nooit uit".
"Ik wil het toch graag proberen". "Nou, gaat uw gang".
Hij probeerde: "Nederlands Gui-Gui, Nederlands-Gui, Nederlands Gui, Nederlands Gui-Guin, Nederlands Guinn-Guinnn, Nederlands Guin Gui...
Nee. Ja!"
Ik vroeg: "Nederlands wat?"
Ja, het ging zo verrekte snel ineens.
Ik liet mijn pianoleraar ooit mijn echoapparaat zien.
"Wat kost zo'n echoapparaat nou eigenlijk?", vroeg hij.
Ik zei: "Ja, zo'n echoapparaat kost wel een stuiver".
"En hoe werkt dat dure ding dan?"
Afijn, ik liet hem de werking zien. "Goh", zei hij,
"da-da-daar heb heb heb je toch niet niet zo'n duur duur appa-apparaat voor no- voor nodig?"